Cuando llueve en domingo y tú estás solo... Cuando llueve en domingo y tú estás solo, completamente solo, abierto a todo, pero no llega ni el ladrón y no llama a la puerta ni el borracho ni el enemigo; cuando llueve en domingo mientras tú estás abandonado y no comprendes cómo vivir sin cuerpo y cómo no vivir puesto que tienes cuerpo; cuando llueve en domingo y, solo, no eres más que tú, ¡no esperes ni hablar contigo mismo! Entonces el ángel es el único que sabe lo que hay encima de él, entonces el diablo es el único que sabe lo que hay debajo de él. El libro sostenido, el poema al caer...

Levo meses facendo este percorrido para chegar a casa. Baixo pola alameda, atraveso polo paso de peóns de Pili Torres e dou a volta no bar de Pastora. Ollo para a fundación Blanco Monroy e logo...logo... rápido estou na entrada da rúa do Comercio. Alí no rincón está a farmacia de Saladina Baltar...onde me agarda unha magnífica frase: Que traballe o rei. Sorrío e collo para o Forno do Rato...a terraza do Marina ben podía entrar nun libro de records.

Este sistema que xa toleou as vacas, está a entolecer a xente.

Guille non gosta da entrada do perro Canuto, dime que o home lle dá pena. Pena...sempre a pena. Eu peco moito diso...de que as persoas me dan lástima, sobre todo os vellos. Un bebé é máis difícil...pero os vellos...son mestres manipuladores. Cantas veces fiquei fodida por cederlle un lugar a un vello...penso:Iria, e se este gacho é un fillo de puta?...e pronto...reflexiono:teño algún momento no día no que deixe de pensar en que hai persoas (e eu propria) que non deberiamos estar vivas? Si, cando como maragota. Aí gosto de soletrear a pel e a carne e a espiña. Tamén cando falamos e me metes na cama e me espertas pola mañá. Son nena e teñen de axudar a erguerme. O que me costa facelo...o que me costa meterme na ducha...o que me costa comezar.

Despois de lamber as túas feridas, unha nova pel surxirá. Non precisas da blastoestimulina porque no meu saco de veleno gardo toda a sobra que non asimila o meu organismo. Eu vou coidar de ti.

Non se adiantan as eleccións.

El sargento canuto tamén é unha obra peruana e se buscas en google canuto aparecerá: Tengo sexo con canuto mi perro. A páxina na que sae chámase entorno médico e o comentario a esta pregunta é o seguinte:MIRA LO Q T PUEDO DECIR ES NO ES BUENO LO Q ESTAS ASIENDO PORQ ES VERGONZOSO LO Q HACES, DA VERGUENZA AGENA MEJOR DEBERIAS ESPERAR A UN CHICO.

Chico...canuto...ter un bo canuto...pastor alemán?

Onte en Buenos Aires caeu a tormenta de Santa Rosa. Trebón que anuncia a chegada da primavera. Aquí tamén temos un calor húmido doente. Onte en Air Galicia trataron o tema do Galigal. Rin na cama, rin moito...tamén rin con Tajares y Esteso...co de incinérame el cilindrín...canción popular: Chico estás canuto con ese nicky marrón, vamos a echar unos palos en el campo de golf....incinérame el cilindrín...esto cun marcado ritmo peruano. Debe ser a tormenta.

Eu vin eses mesmos tres puntos nalgunha parte, ao sur das cousas que queres. Puntos que son lágrimas...pero eran e son os mesmos tres puntos.

Para as persoas interesadas hoxe toca en Noia a orquestra Sintonía de Vigo. Sei que aos fans das orquestras lles dou noxo por ser a típica tocapelotas á que lle molesta o ruído e as aglomeracións de novos ricos (vidos a menos). Só teño un bo recordo de dúas actuacións: Primeiro- na alameda de Noia, cun saxofonista parecido a Leoncio e unha cubana sudando por la entrepierna. Segundo- nas Pardiñas, orquesta Los Españoles, a cantante cuatro por cuatro cun vestido de lentejuelas blanco cun rombo xigante vermello no medio do seu peito, da súa pube, das súas costelas, da súa barriga. Xigante...e eu tan pequena.

Deixa que marche agosto, que xa está ben. Tanta festa, tanta xente...e eu que non pertenzo.

Nas festas a miña avoa prepara os callos. Este ano penso que os vai facer o domingo para que queden listos para o luns. Sei que é o mito ao que todo o mundo recurre, mais os callos están mellor ao día seguinte. Callos, empanada de raxo, empanada de sardiña aberta...nun agosto esquisito na temperatura. Amais diso...e non menos importante: o ripote das festas. A rosca co café...no pequeno almoço. Mmmmmm...

Buscar unha heladera con freezer non é cousa doada. Non. Tampouco buscar un lavarroupa ou un colchón.

Estiven desumbilicada despois de parir. Espertei chorando. Logo, camiñei por unha rúa na que había farmacias e bares (na que era a nai negra que liada cun branco perde á súa filla polos favores alleos). Eu, agora, mírome en ti. Non porque teñamos un espacio, non porque teñamos unha illa na que hai un buraco de vermes, que nos impide atoparnos...só temos a parede escrita. Eu quérote.

Este martes pasado, 0 12, Xosé Tomás presentou no Salón do Cómic da Coruña o seu libro Tolos. Con prólogo de Miguelanxo Prado.

Superheroes que esperan nas estacións entre as sombras. Con bo humor, con mal humor. Atopan a unha nena coas bragas quentes, sempre hai unha nena coas bragas quentes á altura dos xoellos...o peso dunhas vacacións, o peso do corpo dun can (olla, que non gosta de que o can suba á cama)...nas estacións de trens, nos aeroportos (porque cando voamos hai que avisar para que a xente suba aos convoios co tempo suficiente para comer unha milanesa con maionesa). Os superheroes nunca existiron para salvarme. Eu son unha marxinada. Hai trinta anos enclaustraríanme nun psiquiátrico para electrocutarme, si...para darme correntes. (Eu prefiro un home-muller, con boca de concha). Reviso os meus arquivos, ando a traballar de noite...de cando en vez poño Ciudadano Kane, movo os libros para unha parte da mesa e non me quero erguer pola mañá. Costa moito. Son unha enferma...penso en que son unha enferma acompañada mais repito que non quero superheroes, quero un home-muller sensible e con menos problemas mentais dos que eu teño. Na casa dos meus pais nunca puiden disfrutar dun cuarto propio. Dun cuarto onde poder levar aos amigos, ás amantes...iso impedía que coñecesen á miña nai e que acabasen gostando dela. Porque miña nai é hospitalaria e ainda que non me leva xelados nin bombóns ao cuarto, si me coida con camomilas. Nunha destas, mentras pasaba unha das miñas estadías en el lecho de muerte percibiu que gardaba os tickets do metro de Lisboa. Eran cartóns pequenos, cunha franxa prateada, destintados...perguntoume...para que gardas iso...dixen...por se teño que baixar ao andén a recoller a memoria.

Conta unha lenda de Santa Comba que sempre nos empeñamos en foder co porco unha vez que está morto. Non sabendo se isto se debe ás claras tendencias zoofílicas que hai tanto na Galiza como en Buenos Aires...apostillo...que este venres tiven unha voda. Casou meu primo Alberto. Comín por cinco persoas e volvín derrotada perto das cinco da mañá...caio na cama e falamos por teléfono...Rosebud...o único que fai falta para ser feliz é ter un aparello comunicador.

Penso nas palabras que miro ou leo. Penso en emigrar a Buenos Aires. Bon...nos últimos meses todo xira en torno ao lume bonaerense. No amor e en amar. Digo que teño unha cama grande e síntoo entrar pola noite a poñer as súas pernas e os seus brazos sobre o meu peito direito ou sobre a miña espalda. Séntome nas súas pernas e fico a durmir e ronco. Digo que amo, que como boa trastornada, indago en vidas -FDté-, investigo para facerme dano. Sei por onde andaches unhas semanas antes de que nos coñeceramos, con quen, a quen lle dicias que traballase, que che roubara un beixo no cinema...ás escuras. Pero entras na miña cama. Sento ao sol na horta da casa antes de tomar a sobremesa, deitándome nas baldosas absorvo un cadiño de calor e recupero a vida plaquetaria. As plaquetas teñen o meu medo, todo. Eu teño moito medo á dor porque nunca descansa, nunca se deita ao sol.

Creo que temos unha casa, en menos de catro meses atopei a miña casa. Os teus brazos deseñando un peito partido que finxe un poema acuático.

Hai, hoxe, ao pé do traballo tres ovellas sen leite, un can ouveando, un can de raza loba. E hai unha semana e dous días que ando doente.

Tu m’hai guardato dentro // nell’oscurità delle viscere: // nessuno ha la mia disperazione / nel suo cuore. // Sono un uomo solo, / un solo inferno.

Non volvo a ser unha enferma soa.

Esta semana chega o frío. E non vai haber cuberta nin casaco que me poida gorecer. Pero que cama grande que teño...

Quería procurar unha palabra de mostra. Monstra. Hidra. Voume daquí, voume, voume, voume. Non quero pasar máis dunha hora. Voume xa. Voume nun mes. Voume. E voume.

A ausencia é un estado constante inconstante febril deses de suar na cama e poñerme mala.A ausencia dunha desconfiada. Que pasaba cando nos despediamos nos aeroportos? Que moito chorabas, que moito me querías...que logo colles as pernas e vives na casa con outra. Eu non quero estar soia, desconfiada. Odio que me fervan os ollos, camiñar por Noia soia despois de vir do aeroporto. Onte metinme na cama e suei, suei, penso que tiven febre. Eu non quero estar soa digo, suicida. O amor non dura tres anos, creo que o Trapeiro pagou esa investigación para acadar máis convites. O amor dura unha vida e logo chega con outra. Iria, desconfiada e suicida. Bastante puta, por certo. Chora e cree que está doente.

Agora que nos expoñemos e podemos agarrarnos das manciñas pola rúa. E beber un copo sen necesidade de mirar para o do lado.

Deixei a vida en Paris hai dous meses. Hai dous meses que deseñei un grande NON e comecei a respirar noutras latitudes. En Buenos Aires está frío e saen avións. Nunha semana vou recibir a chamada dun amante que prenderá o teléfono e dirá: Eu sempre te amei. E eu digo: MU!!

Olvidar olvido até de apagar o leite e de comprar o cardamomo para o café. Socorro dime que non me preocupe, que todos perdemos memoria...mais eu tiven que botar man dunha grabadora que cada media hora conecto e me repite as cousas que teño que facer. Iria vai para a cama...e Iria vai para a cama. Iria quita as calzas e Iria quita as calzas. Iria...chamaches aos das flores e Iria chama aos das flores. Iria esperta suada estes días...as camisas de noite están enchoupadas nos seios e no pescozo. Tamén soñamos en quente. Eu soño en quente, en húmido esperto e digo: Iria perdeches facultades.

O outro día na Tasca falabamos de como nos chamabamos cando falabamos en terceira persoa: Ti dixéchesme Ghillermo eu díxenche Iria. Cando emprego o nome propio de alguén para chamalo e non digo: Guille ou Soco ou Monchi ou Manolito ou Fede...é para mostrarlle algo moi fundo.

Federico quérote.

Onte, mentras agardaba a entrar no médico, un vello contounos que nunha crise de ansiedade por falta de alcol, tiveron que agarralo dous senadores e meterlle unhas labazadas. O home non quería que lle puxeran unha inxección pois segundo entendín...bebía viño branco, con viño tinto, güisqui con cognac e cerveza con anis...Pola noite, e xa na casa (pois o de esperar a entrada na consulta ben pudo alongarse ata a noite), conectei con Roma e lembreime dos senadores que agarraran ao gacho.

Esto ben pudo dar para un titular do Correo Gallego tipo: La asesina de ancianas de Barcelona preparaba tortillas para la Policía (Este titular non mo estou a inventar). Esto sería así: Doña Valentina Hernández Santamaría y Don Carlos Andrés García Varela, candidatos al senado por FE de las JONS, inmovilizan en el Clínico a un anciano con delirium tremens.

El señor Eldemiro, debido a la catarsis, decidió quitar el "cuchillo de matar o porco", según sus declaraciones. Cuchillo que guardaba en un armario, destinado en origen para el acubillaje de ropa y productos de aseo. (Estes datos tampouco mos estou a inventar susurróunolos na tarde de onte, mentras esperaba a entrada no médico).

Triste e contenta. A tristeza, di o meu médico que non a vou poder erradicar. Guille díxome que durmira que me ía vir ben. Pode ser. Teño un día de malucos, con informes para a nova vida en Latinoamérica. Bibliodiversidade e editoras independentes.

Eu para ser feliz quero fornicar.

"Querido:Estoy segura de que me vuelvo loca de nuevo. Creo que no puedo pasar por otra de esas espantosas temporadas. Esta vez no voy a recuperarme. Empiezo a oír voces y no puedo concentrarme. Así que estoy haciendo lo que me parece mejor. Me has dado la mayor felicidad posible. Has sido en todos los aspectos todo lo que se puede ser. No creo que dos personas puedan haber sido más felices hasta que esta terrible enfermedad apareció. No puedo luchar más. Sé que estoy destrozando tu vida, que sin mí podrías trabajar. Y sé que lo harás. Verás que ni siquiera puedo escribir esto adecuadamente. No puedo leer. Lo que quiero decir es que te debo toda la felicidad de mi vida. Has sido totalmente paciente conmigo e increíblemente bueno. Quiero decirte que… Todo el mundo lo sabe. Si alguien pudiera haberme salvado, habrías sido tú. No me queda nada excepto la certeza de tu bondad. No puedo seguir destrozando tu vida por más tiempo.No creo que dos personas pudieran haber sido más felices de lo que lo hemos sido nosotros. V."

Considerei que podería chorar e falar a un tempo...mais a miña dor non da resposta nin descanso.

E quero un avión. Un avión, un avión, un avión.

Onte, antes de que comezara Dexter, púxenme cómoda no meu fantástico e sátiro sofá para revisar ó Kiss e a Retranca. Algo malo está a pasar co Kiss pois mentras me tentaba concentrar nalgúns detalles din así...como unha especie de cabezada e fiquei a durmir uns quince minutos coa revista aberta polas primeira páxinas...mmmmm. Para os de Retranca xa gardo outra clase de consideracións. Qué le voy a hacer si el abuelo es gay?

Kiki Smith "My Blue Lake" 1995

Eu pensaba que no verán ía facer máis calor. Por iso estou contenta. Falaba de bolas chinesas, de dildos, de mulleres que denuncian a morte a pedradas doutras mulleres nun banlieu de Paris (estou ata as pelotas da banalización do significado de feminista, deitarse con vinte homes nunha noite non é ser feminista carallo!!! ). Estou ata as pelotas da banalización do significado de feminista, de que haxa un grupo de homes que din sentirse deprotexidos porque agora nos prestan moita atención.... porque o mesmo feito de prestarnos atención, nunha sociedade supostamente normalizada, é cando menos estrano. E mil e un matices teóricos e prácticos, tan superados (por min), que me nego a volver a debatir sobre si estou dacordo ou en contra da prostitución, sobre quen era Simone de Beauvoir, sobre as teorías burguesas (jajajajaja, que vexo eu a unha gacha do Congo quitando tempo do tempo que ten para ir buscar auga para criar estatutos sufraxistas)... sobre os xéneros, sobre a Wittig e sobre a virgen María. Lean joder....vivan....non queren opinar...a opinión debe ser elitista ou non é. Estou cansa de querer aparentar. ( E por elitista, por se non se entende, comprendo opinión elevada e meditada. Nin clase social, nin lecturas previas)

L'appel pour un nouveau combat féministe! Parce que nous voulons réaffirmer la liberté durement acquise des femmes à disposer de leur corps.Parce que les idées universalistes ont changé radicalement la condition des femmes, parce qu'elles nous ont appris qu'un sexe ne devait pas prédéterminer un destin.Parce que les principes de laïcité et de mixité qui en découlent sont les garants de l'égalité des sexes.Parce qu'il n'y a pas de combats plus urgent pour l'émancipation des femmes que celui de la lutte contre toutes les formes d'intégrisme et d'obscurantisme.

niputesnisoumises.com

mujeresdejuarez.org

Lost Girls.

Adivina, adivinanza...probado, contrastado...o mellor aparello dos últimos dous anos. E non é para o Ipod.

Tadashi Agi e Shu Okimoto e o seu manga sobre viño. Esta tempada na Fnac.fr ofrecen unha selección de manga et gourmets. Aledeime de atopar, non podía ser doutra forma, Les Gouttes de Dieu. A atención dos medios en Francia a esta publicación foi incrible...supoño que unha historieta semellante aquí: con "O Ribeiro, viño de desolación". Ou "Un godello para Mari Nieves". Ou "Parker e o Mencía" atendendo á moda da crianza en barrica (Proben o Alanda D.O. Monterrei)...sería motivo de cachondeo general.

O ano pasado Ramón ofreceume polo meu aniversario o libro Emigrantes de Shaun Tan, editado por Barbara Fiore. É un libro tan fermoso que doe. A dor, nestes casos, resúmese en lágrimas...eu choro e choro, como xa dixen, como unha gatiña inmóbil. Tamén chorara no avión, á volta do Saló de Barcelona, con El circo del desaliento.

Adoro a historia do señor Manolo o Maragoto, un home que pasaba todo o ano en mangas de camisa...un home forte, o home máis forte de todo Escarabote. Un día, no Bar Sirena (o bar da miña bisavoa), dixéronlle que era o home máis forte de todo Escarabote. Ao que el respondeu: Si, son o home máis forte...pero tamén o que máis frío paso.

Coñezo a un home que garda nun caderno negro ás mulleres que conseguiu sodomizar. Despois, estas gatiñas, revoltadas... escriben mensaxes públicas de desamor...e din o que só conseguimos decir cando nos foden unha parte do corpo tan delicada...con forza e cun falo ben groso...que este home garda algún sinal, que ainda que está só gosta de ser observado, que é malvado e sádico e que despois de andar con unha e con outra e con outra máis...ainda espera que se lembren e soñen con el. Sei que comeza beixando e lamendo a parte delicada en cuestión... deixemos a ética e poñamos os xeonllos e as mans a un andar. Sei que as palabras en francés agroman na boca non ocupada. As miñas palabras en francés, o meu corpo acurrucado, os meus ollos fitando. E ti, semella que con todo mesturado, con fluidos, empurrando...non consigues lembrarte dos meus peitos...pois son os peitos de moitas outras ás que tamén amas.

Merendo na cociña, penso que do que máis gostaba era do plátano, do pan e do chocolate. Metía o chocolate, así...á forza... no chusco e ficaba un miolo gordo e gorentoso na parte de preto do currusco, que eu deixaba para o final. Para comelo despois de todo e beber un copo de auga.

Vía Batman e Robin, Songoku e Arale. Despois apoiábame no petril da xanela e ollaba para o peixe. Dunha vez rompera o vidro da casa do peixe, só unha parte do vidro...de xeito que a forma do corte semellaba unha faca árabe de destripación. Eu pasara o dedo polo borde e cortaráme conscientemente.

Espero.

Félix Valloton, La Malade. 1892. Son unha muller doente. Dóeme espertar. Erguerme. Poñer a pantufla. Camiñar. Lavarme.

Anxos gañou o San Clemente. Así nacen as baleas, así nacen os peixes, así nacen os ovos...Anxos, a miña admirada e amada Anxos.

Moi por enriba da auga e da dor.

Levo unha semana lendo exemplares da revista Eco, revista que apareceu no ano 1960 en Bogotá. Fundada e mantida por Karl Buchholz, co apoio do goberno alemán a través de Inter Naciones, preocupouse por divulgar a aqueles escritores alemáns que podían ter interese para o público hispanofalante. Leo o especial que fixeron sobre Hölderlin. Tamén identifico colaboradores como Adorno, Hannah Arendt, Walter Benjamin, Gottfried Benn, Böll, Canetti, Celan, Handke, Hesse, Thomas Mann, Trakl, Steiner... bon, hai momentos nos que me emociono e choro como eu choro, como un gatiño...inmóbil. Este señor, o Buchholz, era unha persoa que obrigaba aos seus clientes a levar os cadros para a súa casa, durante uns meses, antes de compralos. A ver se asumían a presenza. Eu, ao rematar a montaña máxica pasara un día sin falar.

é tenro e doe este filme, cando o acabei de ver (máis unha vez) descubrín os peliños do xersei da muller. Eu tamén teño un pixama con peliños e un gato azul, co que leo e co que falo polo teléfono. Téñoo posto ás veces. Hai días nos que quito a parte de abaixo e queda a casaca rosa co gato...e vexo as miñas pernas a moverse (debo ter o síndrome ese das pernas que non paran). Movo os dedos dos pés, engrúñoos...e son capaz de deixar un dedo teso.

Eu hoxe gostaría de comer un chuletón de vaca, pouco feito.

Cunhas lascas de foie por acima, con sal Maldon...con espárragos, cunha rodela de ananás á prancha e un pouquiño de risotto con boletus.

Unha salada de rúcula, un morango de sabor encantador e unha botella de Belondrade y Lurton do 2006. Muuuuuu...teño fame. Non dá pasado esta mañá infesta...e agora me lembro doutro viño aframbuesado o Lurton Torrontés 2006.

Coman e forniquen mentras poidan....e a ser posible, que de fondo pasen o filme de Fritz Lang, The woman in the window...fogo!!!

Mañá lavarei a cara coa auga das herbas da noite de San Xoán. No día de hoxe, os amigos veñen á casa da Calzada para que a miña avoa os persigne, mentras recita o Credo, antes de que se recolla o sol.

Adoro a Calcifer. É un personaxe moi semellante ao de Kamaji, o vello de seis brazos da viaxe de Chihiro. Mais Calcifer tén moito charme... resulta un cadiño ridículo que una charme coa palabra Calcifer.

CHORONZON: I am a dire world, prey-stalking, lethal prowler. MORPHEUS: I am a hunter, horse-mounted, wolf-stabbing. CHORONZON: I am a horsefly, horse-stinging, hunter-throwing. MORPHEUS: I am a spider, fly-consuming, eight legged. CHORONZON: I am a snake, spider-devouring, posion-toothed. MORPHEUS: I am an ox, snake-crushing, heavy footed. CHORONZON: I am an anthrax, butcher, bacterium, warm-life destroying. MORPHEUS: I am a world, space-floating, life nurturing. CHORONZON: I am a nova, all-exploding... planet-cremating. MORPHEUS: I am the Universe -- all things encompassing, all life embracing. CHORONZON: I am Anti-Life, the Beast of Judgement. I am the dark at the end of everything. The end of universes, gods, worlds... of everything. Sss. And what will you be then, Dreamlord? MORPHEUS: I am hope.

Herdei do meu avó os seus cadernos de peixes. Navegacións norueguesas que daban para ficar en portos, ter toallas de algodón e medias de cristal.

Aprendín a fisionomía do animal, as súas aplicacións culinarias...por exemplo...do cabracho, pois do cabracho faise unha sopa moi saborosa. O peixe globo...pois co peixe globo hai que andar con coidado na disección das vísceras xa que é velenoso. De feito se ao rematar a zanpada do fugu continúas viva debes darlle os parabéns ao cociñeiro (Mundo Mishima) .Tamén me falaba dos peixiños voladores, dun peixe vela que subiran á cuberta e unha vez alí instalado despregou con vehemencia a súa aleta dorsal. Falábame dos lábridos, pequeniños e serviciais, que limpan a boca do mero e amais son hermafroditas. O meu avó fixo vinte mil leguas... ata na Guinea collera o escorbuto e quedara sen dentes...gostaba do sal, das galiñas e de afiar o fouciño contra unha pedra na que moraba unha lagarta.

Telefoneite antes de ficar a durmir, eran as tres da mañá. Pensei en ler un libro, en comer alcaparrones, en ver El baile de los vampiros (nunca penso en beber leite)...mais durmo na boca como os gatiños.

Tu me manques.

Teño unha gata que se chama Simone.

Una noche con Hamlet, Dolor, Toscana, En el último trance, Un gallo para Esculapio, Abismo de Abismo.

Un día por la mañana, al abrir la puerta,/encontraste en el umbral los zapatos de baile./Era para besarlos y tú lo hiciste enseguida/y volviste a sentir alegría después de tantos años,/todas las lágrimas largo tiempo contenidas/ascendieron a tu risa./Luego te reíste y desde el alma rompiste a cantar/con la tranquilidad de la juventud.../No preguntaste qué hermosa/dejó los zapatos en el umbral./Nunca lo averiguaste/y, sin embargo, de aquel feliz momento/aún vives con frecuencia.

Dafoe e Argento no filme de Abel Ferrara, New Rose Hotel. Gosto muito de Dafoe.

Querido palermitano, argentino boludo, hay algo que debes saber. Que yo sé. Y es...que...el consumo de soja transgénica puede afectar de una forma irreversible...irremediable...al funcionamento neuronal. Por eso, y por otras cosas, no debes fomentar la ingesta de ese producto, ni de otros productos que yo sé...que las personas queremos tragar.

Hace tiempo que no comemos un matambre napolitano. Ya no me tiras las copas de vino, ni quitas fotos a mi camiseta, ni a mi café. Tampoco te puedo leer, ni tú me puedes dibujar. Ya sólo trabajamos entre libros y entre polvo...y algún que otro día nos movemos hasta un almacén que queda lejos... para llegar, al final, ya muy tarde ,hasta el cuarto del otro.

Quiero saber si hoy vas a estar en tu mesa, por eso de pasarte a buscar y hablar de paso con Manuel del tema de Valle Inclán...y así me acompañas al mercado, que el frigorífico está vacío. Mi sillón está vacío. Mi baño. Y mis dos habitaciones.

Comentarios sobre ZOO: "Puedes ver el video de un asesino amenazando con cargarse a todo dios (tras haberlo llevado a cabo), pero no puedes oirle decir f*ck (ni siquiera puedes ver como dice f*ck en sus labios). Los americanos aprovechan todo para venderlo. Un caballo le rompio el orto y le hacen una pelicula… hay de todo ya". Zoo, é un documental fantástico sobre a historia dun home sodomizado por un cabalo.

Onte pola tarde recibín unha chamada dunha empresa de conxelados catalana. A comercial en cuestión me interrogaba sobre a conveniencia de recibir un pedido no meu piso de Badalona o día 12 de xuño. Os gatunos do saco Loreak Mendian tiveron a xenial idea de roubarme e facer un encargo a unha empresa de conxelados co meu número do traballo... dando no devandito a súa dirección e os seus datos persoais. Para colmar o meu mundo surreal...e como non tomei por ben dar de baixa o meu número de empresa; a historia continua coas mensaxes que os amigos dos gatunos me deixan na miña caixa de correo...indicándolles como facer para saquearme y en resumen follarme el culo. Si,estou nunha etapa anal...que pasa? Sei que se me sento nun banco ou nunha cadeira e espero que a gacha saia do seu apartamento para is ás compras...no momento de pagar quitará unha linda e draculina carteira de Mont Blanc...en otros tiempos mía. Sei o seu nome, a súa dirección, o seu traballo, onde naceron, os fillos que teñen, os amigos que teñen, os seus estudos...sei que eran a parella con fillo que estaba sentada nunha zona de fumadores sen fumar, que ela levaba unha camiseta branca e un pantalón da mesma cor, sei que teñen un fillo que xogaba cunha cordiña, desas que se empregan para atar as bandexas de pasteis, nunha especie de bondage incomunicado. O neno non erguía a testa e ollaba para as mans anoadas. Cando roubamos un saco deberiamos de reflectir no que o saco contén...este en concreto, a miña vida. A miña medicación, da que tiven que prescindir un día e medio e que provocou visións alucinadas pola Rambla de Catalunya...os meus recordos de Cuba e Buenos Aires. Un pequeno neceser do Petit Prince onde se le: Dessine moi un mouton. Cunha cabriña e unha caixa. Os anticonceptivos. As tarxetas de visita. Dous xogos de chaves. Desodorante, contorno de ollos e crema de beizos. E unha presenza inquedante que son eu mesma e que me fai repetir o de que há outra mulher em mim que nâo conheço. Eu?

Bondage, santo bondage...atada, dominada, inmobilizada. Non me digades que isto non é pedagóxico...as escolas deberían ensinar a facer nós, a comprometernos...e non a perder o tempo coa resurrección da carne. Penso que esta unidade didáctica me estimula, saca o mellor de min, o que os meus amigos saben, o que ti vas a saber. Fagamos edicións críticas, mostremos a única verdade. Coidemos o papel, ás mulleres e aos homes que desexan publicar (que desexan ser atados e observados perversamente). Peguémoslles unhas boas cachetadas para que se deixen de historias cos intermediarios. Son axente que se expón a ser roubada e sodomizada en Barcelona. Que mercado queremos ? que libros? onde? que xurados existen para premiar o que só se toca coa puntiña da língua?

MANARA.