10/09/08
Guille non gosta da entrada do perro Canuto, dime que o home lle dá pena. Pena...sempre a pena. Eu peco moito diso...de que as persoas me dan lástima, sobre todo os vellos. Un bebé é máis difícil...pero os vellos...son mestres manipuladores. Cantas veces fiquei fodida por cederlle un lugar a un vello...penso:Iria, e se este gacho é un fillo de puta?...e pronto...reflexiono:teño algún momento no día no que deixe de pensar en que hai persoas (e eu propria) que non deberiamos estar vivas? Si, cando como maragota. Aí gosto de soletrear a pel e a carne e a espiña.
Tamén cando falamos e me metes na cama e me espertas pola mañá. Son nena e teñen de axudar a erguerme. O que me costa facelo...o que me costa meterme na ducha...o que me costa comezar.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
1 comentário:
...a veces creo que solo podemos entrar en nuestros propios zapatos, y sentir solo alegria y pena por nosotros mismos.
El resto de la gente siempre será el resto, el sobrante, la cáscara.
En tanto no te vas a poder caer nunca más, porque yo estoy sosteniendote desde este lado de tu abrazo.
te amo
Enviar um comentário