Levo meses facendo este percorrido para chegar a casa. Baixo pola alameda, atraveso polo paso de peóns de Pili Torres e dou a volta no bar de Pastora. Ollo para a fundación Blanco Monroy e logo...logo... rápido estou na entrada da rúa do Comercio. Alí no rincón está a farmacia de Saladina Baltar...onde me agarda unha magnífica frase: Que traballe o rei. Sorrío e collo para o Forno do Rato...a terraza do Marina ben podía entrar nun libro de records.

Este sistema que xa toleou as vacas, está a entolecer a xente.

Guille non gosta da entrada do perro Canuto, dime que o home lle dá pena. Pena...sempre a pena. Eu peco moito diso...de que as persoas me dan lástima, sobre todo os vellos. Un bebé é máis difícil...pero os vellos...son mestres manipuladores. Cantas veces fiquei fodida por cederlle un lugar a un vello...penso:Iria, e se este gacho é un fillo de puta?...e pronto...reflexiono:teño algún momento no día no que deixe de pensar en que hai persoas (e eu propria) que non deberiamos estar vivas? Si, cando como maragota. Aí gosto de soletrear a pel e a carne e a espiña. Tamén cando falamos e me metes na cama e me espertas pola mañá. Son nena e teñen de axudar a erguerme. O que me costa facelo...o que me costa meterme na ducha...o que me costa comezar.

Despois de lamber as túas feridas, unha nova pel surxirá. Non precisas da blastoestimulina porque no meu saco de veleno gardo toda a sobra que non asimila o meu organismo. Eu vou coidar de ti.