Hoxe pensei en ti cando escoitei o Anónimo veneziano. Miro largo a los seres, las cosas, antes de verlos; después me acostumbro a su presencia y desaparecen sin hacer ruído. Jabès.

Marcho o luns para Buenos Aires alí me agarda un hotel fantástico en Palermo Soho e unha nova Feira...díxome Carlos que estaba a facer mesmo muita calor lá. Se lembro Cuba e a suor fría despois do baño, mmmmmmmm...suor fría xusto antes de meter a crema e a roupa e tomar o pequeno almoço. Falo de pequeno almoço e penso nos rissois de camarâo, adoro rissois de camarâo cum garoto escuro. Son unha esperta neste fantástico salgadinho português, en Elvira´s bistrot poden atopar a receita.

Ainda non conseguín volver a Lisboa...tentareino este ano.

A voltas co Saló...

A señora Josefa é unha esperta facedora de garrapiñadas, desde que teño recordos (e tamén desde que os perdín) lembro comprarllas.

Esta fin de semana foi o San Marcos en Noia. O sábado estiven coa miña sobriña (sobriña pero é filla da miña prima...isto de non ter irmás nin irmáns) e leveina aos chiringuitos e compreille algodón de sucre e xogamos cunha formiga á que lle fixemos un apartamento nunha tapa de zume de ananás. Tiña unha cama de chocolate e unha mesa de batata fritida. A miña sobriña non comprende o meu traballo. Non comprende por que lle falo a xente que non coñezo.Hai dúas cousas no mundo que lle dan medo sobre calquer outro medo: as persoas que a poidan roubar e o gas butano. Tampouco comprendo eu (e tamén me dá medo) que me pregunte por David, se penso en que só o veu unha vez cando tiña tres anos. Esta fin de semana voltei a soñar contigo e voltoume a doer a cabeza.

Este é o proxecto no que ando a traballar este ano. Un diccionario ilustrado onde mesturando pedagoxía e humor e seguindo o modelo americano dos libros de Don't Know much about the..., presentemos a evolución da disciplina a través das personaxes máis destacadas nese ámbito científico. As ilustracións e o deseño son de Xosé Tomás e os textos de Ricardo Cao, Aurora Labora, Salvador Naya e Matilde Ríos (este póster pertence a un congreso no que os devanditos participaron). Amoseino o ano pasado en Frankfort e tivo unha moi boa acollida, especialmente por parte dun editor francés ( alors...os direitos de publicación están negociados para Francia)...o que derivou en que esa noite decidira comer un cocido alemán e comprar un eiswine para celebralo na soidade do meu cuarto de hotel (case como a muller de Hopper, lendo, suicida e coas pernas núas).

Pasifican os meus traballos como a uva xelada que madura na neve.

Houbo un tempo no que estiven en Paris, en Suresnes, e cadrou que Chagall expoñía (ou o expoñían no Grand Palais). Cando me atopo, así como quen non quere a cousa, con este deseño de Miguelanxo, penso na miña vida en Paris, no Bairro des Marais e na exposición do bielorruso, (do ruso branco que aquí sería como inuit e esquimal). Hai no meu lugar, un fragmento de Boris Vian, no que a morte toma a forma dun nenúfar, con gravidade e tenrura. Ao afrontar as relacións coas persoas e concretamente con Prado acredito en que no meu pulmón direito vai crecer esa flor, ou unha glicinia (os racimos violetas adorados por Virginia)...e non vai chegar nin o jazz, nin os croissants, nin a beleza para curarme. Chego así á conclusión de que en canto comezo a ter unha visión máis desolada das cousas, máis me convirto nunha inxenua. Será a flor a que quebre o teu debuxo e saia en min pola boca? Adoro morrer cun nenúfar no peito se gardo no corpo ese trazo.

Falaba onte de María Vilar, a rapaza que andaba amosando os seus deseños a autores e editores no Saló...por certo que tiven moi pouquiño tempo para examinar as formas das mulleres que ela apresentaba...mais pronto...iso fica dentro doutra serie de perversións que non veñen ao conto(Pronto...si me quedei coa forma na que pintou os mamelons da garota).

Lembro que o comentario que fixen foi o de que as mulleres trazamos dunha forma distinta o corpo homónimo.

María ten no seu blog exemplos de acuarela, concretamente unha fantástica e moi estimulante felicitación navideña. Do mesmo xeito que o é tamén a homenaxe a Moebius, co que eu gosto de Jean Giraud e do seu Blueberry. Alédame moitísimo atoparme con persoas como ela cando viaxo...é un tópico mais constrúo as cidades con esas mulleres ou homes cos que me sento nunha mesa sin querer...como sin querer engulo as nubes xigantes e rosas de zucre nas feiras. Falo de feiras e de María e me lembro dos carruseis...gosto dos carruseis...tamén doutra atracción que se chamaba Galaxia, onde che tapaban cunha lona un cado fedorenta...mais o importante do xogo era o feito de cubrirche e de ir acompañada (agora tamén me lembro de Marcial, el gañán e a forma na que el cubre).

Pronto María...a ver se te decides a contactarme e conseguimos mover mellor eses deseños con humidades adquiridas (Di un amigo meu que ás veces non é preciso que faga fotos que son moi gráfica falando)...pronto, allez...permite ás miñas mans que collan a carpeta...para comezar...Sâo Paulo, Frackfort, Paris, México, Líber...quen dá máis. Ah...e por certo...en xuño volvo a Barcelona, a mover o meu negocio.

Art by Eric Drooker.

- Qu'est-ce qu'elle a? demanda Nicolas.

- Oh, dit Colin, ça ne pouvait pas être pire.

Il se rendit compte de ce qu'il venait de dire et regarda Chloé. Il l'aimait tellement à ce moment qu'il serait tué pour son imprudence.

Chloé, recroquevillée dans un coin de la voiture, mordait ses poigns. Ses cheveux lustrés lui tombaient sur la figure et elle piétinait sa toque de fourrure. Elle pleurait de toutes ses forces, comme un bébé, mais sans bruit.

-Pardonne-moi, ma Chloé, dit Colin. Je suis un monstre.

Il se rapprocha d'elle et la prit près de lui. Il embrassait ses pauvres yeux affolés et sentait son coeur battre à coups sourds e lents dans sa poitrine.

- On va te guérir, dit-il. Ce que je voulais dire, c'est qu'il ne pouvait rien arriver de pire que de te voir malade, quelle que soit la maladie.

- J'ai peur...dit Chloé. Il m'opérera sûrement.

-Non, dit Colin. Tu seras guérie avant.

-Qu'est-ce qu'elle a? répéta Nicolas. Je peux faire quelque chose?

Lui aussi avait l'air très malheureux. Son aplomb ordinaire s'était fortement ramolli.

- Ma Chloé...dit Colin. Calme-toi.

-C'est nénuphar, dit Colin. Où a-t-elle pu attraper ça?

Di meu amigo Guillermo que pouco agardarei para ser mae, pois moi pronto na miña vida foi demasiado tarde. Aos dezaoito anos xa era demasiado tarde. E eu estou agora tan maior que xa non me vexo. Sinto que nestes días a vida foi, polo que como boa parturienta (en trámites)falemos, falemos de Akenomokoto, de María Vilar e de Álex Cal.

Hai unha muller que desexo sobre calquer muller, que tiven a sorte de atopar en Lisboa na Cinemateca e que descubrín en La Cérémonie cando era tan pequena como quería ser. Ela e Sandrine Bonnaire, animadas polo sempre pervertido e estimulantemente assassin Chabrol, compoñen unha ópera que para si quixera Gluck (ou non) , todo é querer no que escrebo. Despois dese filme chegou Heaven's Gate de Cimino coa súa Johnson County War, o afundimento da United Artist's e con Kristofferson, Walken, Bridges, Hurt, o meu amado e tamén desexado Dafoe e como non a miña amada e lambida Huppert. Loulou...Godard, Ferreri, Haneke, Wadja...pronto... unha boa caldeirada de maragota (que como xa expresei, é algo sublime na miña boca).

Vexo en Akenomoto unha necesidade de saber e sentir.(Véxoo de feito nas tres persoas devanditas). Vexo ese Gas-mask, autorretrato, consellos para "hacértelo sólo"e opinions-dun-cinefilo, véxoo e penso en Huppert e no bo que sería integralo neses filmes. Se consulto os seus gustos aparecen a ópera, tamén In the mood for love, Miyazaki, Sidharta, Kim-Ki-Duk, El camino a casa, La Isla ou Old Boy. Supoño que ao mirar o que miro no que deseña e escribe ben podería escribir ou pintar con Chet Baker, Count Basie, Thelonius Monk, Nina Simone ou Ryo Kawasaki ( le a Hobsbawm e Gente poco corriente).

Eu recoñezo a familiaridade de todo e presupoño o seu interés pola vinganza, polos entramados do corpo, polo sadismo, por como cruzarse nunha escada cando vas comprar noodles coa muller coa que interpretas o filme dos dous amantes que enganan e doen...vexo nas formas a un velliño que vai ás aldeas con neve para arranxar as pezas de porcelana. Vexo a Bacon, a Egon Schiele, a Mc Kean...un cadiño se callar máis afastado do esteticista pero inmensamente aprofundado no detalle.

Hai un filme do que gosto moito que se chama Memories of Murder de Bong-Joon-Ho. Penso que debes (como no devandito filme) gardar a ironía, aprender a apresentar o humor como atopo no meu resabido Maruo, Otomo e as súas Pesadillas ou no fotógrafo Nobuyoshi Araki.

Segue o río como Sidharta, le a Jabès, escuta ,(ou le as letras) a IAM e L'école du micro de argent...hai días nos que tezo a un home no meu traballo paciente de amor, así como ti me teces noutros artesanados dos hábitos.

L'autre par lui même. Resulta paradójico establecer el panorama retrospectivo de una obra que jamás se ha pretendido prospectiva. Es como cuando Orfeo se vuelve demasiado pronto hacia Eurídice y con ello la envía para siempre a los Infiernos. Hay que hacer como si la obra se preexistiera a sí misma y presintiera su final desde el principio. Esto puede ser de mal augurio. Sin embargo, hay ahí un ejercicio de simulación capaz de entrar en resonancia con uno de los temas fundamentales del conjunto: hacer como si la obra estuviera cerrada, como si se desarrollara de una manera coherente, como si siempre hubiera existido. Así que no veo otro modo de hablar de ella sino en términos de simulación, un poco a la manera como Borges reconstituye una civilización perdida a través de los fragmentos de una biblioteca.

Foi tan bo Barcelona que non podo esquecer o ben que o fixo Germam Hermida. E o relindo que é Kiko da Silva. O novo exemplar de Barsowia ten unha portada tan traballada que doe...e doer tamén doe ler a David Rubín e o seu desalento. Por certo que As aventuras de Cacauequi de Jacobo Fernández son pasmosamente semellantes a comer un bocadillo de chourizo un domingo pola tarde, deitada no sillón...fantástico. María de Fuck Comics, espero que me atope para mover mellor eses debuxos e de Miguelanxo...Miguelanxo, Mon amour. Réndolle pleitesía.

Eu de editora malvada por Barcelona...e a outra é un regalo para ti Tarek...que pareces un sirio cabrero.

David, David. Vexo que imos ter moitos éxitos no mundo editorial, caro Souto. En xuño pois presentaremos Vertixe da choiva. Esta é a miña relación cos de Comparada.

Pedro Vera e Manara....quen pode ter tanta felicidade nun só día. E pola noite ao Cangrejo co meu amigo David.

13 rue del percebe

Sempre doce o gran Miguelanxo resgardando a exposición De Profundis da prensa e das voyeuses.

Kiki de Montparnasse, Catel e Bocquet. Olla que lindo o garoto...

Voltei de Barcelona...o Salón espantoso. Paseino tan ben, e veño tan alterada que semello Arrabal. Kiko debe manter o sorriso trala debacle do venres noite...eu tamén pois estiven con Manara e con Pedro Vera. Que canto máis falaba do que gostaba en Ortega e Pacheco, máis sorría e máis vermello ficaba.

Teño un trato...dous e tres. Onte chamaoume Silvia para o do traballo de axente. A miña cara mudou estes días...estou radiante, forte...os meus amigos berran comigo porque non paro de falr e de darlles a lata. Falo e falo, río e me movo como un grilo pequeno...teño dous tratos e un tratado internacional...a conferencia de san francisco...uma revoluçâo dos cravos...teño unha revolución no meu pequeno corpo.

Se callar estes días en Barcelona, agora que ando vendendo e comprando e desexando fundamente vender e comprar, se convirten nun proxecto interesante, co que poder viaxar e adicarme a ler e recuperar libros. Antes de montar no avión estarei nervosa, levo mal pasar horas fechada con xente, mais agárdame un encontro co autor del Arte del Azote...e esas si son palabras MAIORES.

O xoves vou para Barcelona e grazas a Carlos conseguín un contacto cunha editorial catalana para venta de direitos, estou realmente contenta. Combinei con David Souto, que anda por lá facendo das súas, para falar do poemario que vamos publicar. Supoño que entre pinto e valdemoro poderemos beber un Montsant e comer algo rico. Fállame o tempo, esta semana desexaría que os días non rematasaen e iso que abandonei, polo de agora, a miña vida nocturna.

“Sé que tengo cáncer. Lo que quiero decir antes de morir es que odio a los psiquiatras. En el hospital de Rodez yo vivía bajo el terror de una frase: “El señor Artaud no come hoy, pasa al electroshock”. Sé que existen torturas más abominables. Pienso en Van Gogh, en Nerval, en todos los demás. Lo que es atroz es que en pleno siglo XX un médico se pueda apoderar de un hombre y con el pretexto de que está loco o débil hacer con él lo que le plazca. Yo padecí cincuenta electroshocks, es decir, cincuenta estados de coma. Durante mucho tiempo fui amnésico. Había olvidado incluso a mis amigos: Marthe Robert, Henri Thomas, Adamov; ya no reconocía ni a Jean Louis Barrault. Aquí en Ivry sólo el doctor Delmas me hizo bien; lamentablemente murió… -Estoy asqueado del psicoanálisis, de ese “freudismo” que se las sabe todas”. Antonin Artaud. Tirado de criaturasimaginarias. Estou anoxada coa beleza e coas miñas doenzas mentais. Cando paso o tempo na cama. Cando leo horas sen conta.

Galiza no Saló del còmic de Barcelona 2008 : BD Banda, Cerditos de Guinea Cómics, Edicións Embora, Faktoria K, Fuck Cómics, EL Patito Editorial, Mariano Casas, Polaqia, Retranca editora e Toxosoutos. O venres día 18, na Galería Sargadelos, participarei nunha mesa redonda sobre a edición da BD en Galiza. E tamén vou a Buenos Aires, confirmado, o 4-5 de maio. Somos as outras feirantas.

" Pero que sempre suxo as botas no cemiterio para nunca atopar a propiedade trinta. Para despois tardar unha hora trabando a cidade e ter de esperar dez minutos polo transporte. Chegamos á casa no trescentos sesenta cunha vontade inmensa de fumar, a túa mae xa fora embora e saíches correndo cara a Clínica e beixáchesme un pouquiño antes mentres procuraba os cigarros no saco. ATENDÍ A como se fechaba o portal e pensei que suarías moito polo baixo das costas. Pensei tanto que mollei os teus pantalóns e sóubente incomodado cando limparas. Apoiada na varanda deixo caír a cinza, algunha folerpa pousa no casaco identidade que eu perdo nos pés de guerrilleira morta no monte. Vai frío, aspiro humedecendo as luvas de coiro e decido lembrar o último mercado de ostras bretoas. A textura desagrádame, tés unha veciña alcólica que se baba no ascensor e non é capaz de abrir a porta. Pergúntome se viviría na Indochina cun amante moito maior que tén un coche cos vidros tintados. ¿Quero axudala? E quero gardar os ollos de peixe. Allez!! Collo a man e morro, son un cantante famoso con sobredose, son unha lápida imposible de encontrar". Paris é linda. Cada vez que penso na vida alá só recollo a experiencia do texto. No día que fun ao Père Lachaise e non dábamos atopado a lápida de Jim Morrison. Acabei moi cansa, cos zapatos enlamados e tendo que cruzar dun lado a outro a cidade para ir a Suresnes no autocarro 360 (Hôpital de Garches/ La Défense). David axudaba á mae a limpar unha clínica de fisioterapia, os venres pola noite. Falo do meu saco (que naquel momento era o saco da Fnac) e do meu tabaco e de fumar fóra e do frío...porque tiña que fumar no balcón con luvas de coiro preto. Vivía no edificio unha veciña alcólica parecida a Marguerite Duras...cos ollos dun lorcho. O día que caeu e a recollemos eu soñei que morría ao darlle a man e me transformaba en Jim Morrison, no que el representa para min: unha tumba imposible de encontrar. Pois iso, a miña vida en Paris e os beixos nas costas.

Hai un momento de dor no que soñamos e hoxe repetiume a migraña de mañá. Xa non volvo a Paris, alomenos a vivir no mesmo apartamento. Non quero saber nada de ti.

Chove. Ando cansa e con vontade de férias. Xa arranxei o do aloxamento en Barna (fico na casa dun amigo de Guille)...mais tes razón co das vacacións...non son vacacións...é mallar o corpo, aeroporto, avión, aeroporto, avión...peor se vas a América...Ando co corpo magoado. O doctor díxome que era a primavera, pero eu sei que teño algo máis de máis.

Esta fin de semana entregamos o Premio de Historia Medieval, ás 12, 30h. na Casa de Cultura de Porto do Son. Logo pola noite, ás 21, 00 h. vou a San Xenxo á Cea da Federación de Libreiros, fico a durmir lá. O xoves día 10 temos a reunión para analisar os resultados de La Habana no Salón de Actos de Filoloxía Galega. Mañá vou a Vigo e pasado espero poder quedar co D.P. na Tasca Típica ou no Babilonia. Olla que D.P. semella unha esquela de Pompas Fúnebres del Noroeste.

Houbo un tempo no que recibía a revista das funerarias madrileñas. Despois deberon saber que eu non tiña funeraria, ainda que unha editorial ten moito a ver. E falando de revistas, esta que vén con La Voz os domingos...que cada vez xira menos ao centro, Gallardón opus cit. Pois ben, este domingo sae Pérez Reverte en train de ensalzar LA PATRIA. Reafírmome na Fiera Literaria, HORROR!!!! A todo esto...teño que verificar se finalmente Ruiz Zafón entrega a novela definitiva...

Anxos Sumai e Así nacen as Baleas deben ( e deberán) ser autora e libro que me fagan replantexar o traballo de editora. Pregúntome se na lingua, na auga, nos obxectos que prendo do texto ou na bolsa que acompaña a Anxos cando trata de explicar o nacemento das ideas...non estarán boa parte das miñas lecturas, agora sei que partilladas. Anxos é un revulsivo en Galiza. Chus tamén. Onte fun pasear e onte tamén foi a presentación de Xosé Tomás (errei, isto me lembra a Pico en Air Galicia, programa que perdeu boa parte do que tiña de engraçado). Cabeza de vaca...mais é que ando outra vez ás voltas con Cortázar e Antonioni, agora que vamos quitar o Doutros Lados. Las babas del diablo e eu que estou morta. Tamén leo, desleo, toco e aprendo a David Rubín en El circo del desaliento e La tetería del oso malayo, ambos libros publicados en Astiberri (Colección Sillón orejero), onde tamén acaban de tirar Señal y ruído de Gaiman e Mc Kean, edición espantosa, como din as portuguesas. Dou unha volta na entrada ao sábado, hoxe espero que toque o Somontano na Tasca con Soco e Consuelo. O venres é un día desexable, fago o mesmo mais fágoo ben, cumpridamente. Tasca, Alborés e Babilonia...e se teño sorte poñerán de tapa raxo con pataca cocida mmmmmmmmmm Os meus luxos asiáticos...estirarme no sillón a ler pola tarde, comer caldeirada de pinto, ver a glicinia e a árbore xaponesa na horta. Bon, bon. P.D.: Olla...pásate por aquí.

Agora estou a ver hoteis para Barcelona e nas datas do Saló está imposible. Germán anda a traballar ben e moito...eu polo de agora só preciso un cuarto para durmir e lavarme. Tamén atopar o restaurante onde preparan o foie con cebola mmmmmmmmmm.

Pronto...ando estes dias mal durmindo. Onte empecei a ver a primeira temporada de Alfred Hitchcock presenta...gosto. Especialmente do capítulo onde todos cren que o home está morto. E o morto-non morto non é capaz de moverse, nin de falar, nin de fechar os ollos...ten mala sorte o home. Isto da vinganza, do castigo, da xustiza...como que no fondo sempre me molestou. Porque pasado o momento, eu tan prea, xa me esforcei chorando, xa metín o parche coa camomila no ollo esquerdo (que é o da migraña), xa fun malvada-maligna, xa sodomicei...despois pasa. Destruirse é bo para cada un, em próprio é dizer.

Despois do traballo irei camiñar polo paseo. E mañá, Xosé Tomás presenta a súa exposición na Sede de cultura de Caixa Galicia en Santiago, alí ao lado dos xubilados (como eu polo paseo).

Xa volveu, mais non quería. Estivo tentada a casar alá para ficar cun posto de traballo...e todo iso que non debemos facer. Agora que está aquí pensamos en quedar un sábado para comer, olha que tamén me dixo que recibira o teu correo. Ben, agora que teño este invento e pode que un hotel en Buenos Aires, desexo comer un chuletón de vaca, dos que fai o meu amigo Curro na Taverna do Ensanche. Hai semanas que non podo ir alí e teño mesmo vontade de comer o chuletón e xogar ao tute. Curro tamén é o can de Judith. É un can fantástico, negro e moi gordo, acentolado.

Caro Pablo, esto vai por ti...como di o cantante. Non vexo a Buenafuente porque durmo, ás veces, pola noite. E si son vinculeira, que pasa?