Iria ou Toxo

Eu lembro que esa tarde era feliz...e me tiraches unha foto como querendo comerme. Mentras, entreabro a boca para pintarme co meu rosa favorito de Yves Saint Laurent... poñen un viño con textura láctea acima da mesa. Adoro ese viño. Adoro ser presuntuosa e falar de marcas francesas e de viños reservas de Somontano que semellan leite. Hoxe ando doente porque me faltas. Anxos vaime berrar por expoñer tanto a miña vida, porque alguén me pode deixar un libro imposible de atopar na porta da casa. Mais Anxos sabe que a quero e a admiro. Tamén sabe que non son nada boa. Wences diría que son culebra. Ronroneo. Hai un libro galego que vou publicar en Buenos Aires, agora dirasme que ando con segredos. Si. Afirmo. Arrogantemente...como nena que quere engulir o mundo. Leo "La mujer zurda" de Handke, a muller escapa a través do cotiá, está soa. Leo a Jabès: Nous ne pouvons avoir une image de nous-mêmes. En avons-nous une d'autrui? Sans doute, mais nous ne savons, jamais, hélas, si elle est la bonne. Voir, comme on dirait "au revoir" à un étranger, en le regardant partir. Ce qui passe éclaire le passage. Ce qui demeure, l'annule. Ouvre mon nom. Ouvre le livre. Le bonheur que l'on éprouve à aimer n'est pas, forcément, lié à un amour heureux. Il est besoin d'amour. Teño vontade de amar (Non podemos ter unha imaxe de nós mesmos. Témola dos demais?. Sen dúbida, mais non sabemos, nunca, desgrazadamente, se é a correcta/ Ver, do mesmo xeito que decimos adeus a un estranxeiro, mirándoo partir. O que pasa alumea o paso. O que permanece, o anula/ Abre o meu nome. Abre o libro/A felicidade que sentimos ao amar non está, forzosamente, ligada a un amor feliz. É necesidade de amor). Lembro que aí atrás falabamos de que na imaxe...ao mesmo tempo que entreabro a boca...entreabro as pernas. É a miña sede de libros, de letras, de imaxes, de saber que partillo un sentimento, de saber o que vai vir...do saber o que fixen, que foi importante (importante no sentido que eu lle dou á palabra). Hoxe, día 16 de maio, xa pasou o meu aniversario. E os meus amigos insisten en celebralo...pero eu como boa nena caprichosa digo que eu xa tiven unha prenda insuperable en Buenos Aires. E sei que firo coas miñas palabras presuntuosas de resistencia, sin resisitir...pois eu non me resisto a nada...mais quero máis cadeaux como os desa cidade. Quero unha nube de algodón. Quiero que me cojas. E que me fales cando volvo a cara perto da túa. Que non haxa un descanso e teña de erguerme sin durmir para o traballo. Quero leer sin pensar en ti...pois é o único momento meu, con PROPIEDADE. Quero bañarme apresurada para volver ao meu espazo e sentirme Huppert...sentirte voraz atrás e diante e ao lado e de pé e tirada nun rincón que xa non é rincón pois nel me sento cumpridamente. Quero cuartos de hotel que anulen as queixas e os renxidos. Quero que os meus amigos se rían de min cando lles poida contar que estou nunha etapa fálica...e sei que se van rir cando lean o que escribe unha editora fascista...doente pero fascista. Doente venres desasosegante no que me faltas tanto que eu...tan...tan liberal...tan desprendida en posesións carnais...tan ilustrada...tan sin nunca pertencer a ninguén e ninguén me pertencer...non podo máis que explicarche o meu desexo... triste frustación.