30/05/08
29/05/08
Caro Guillermo, grazas por soportar a semana tráxica de Iria Lago. Onte metín o video de Ahmadineyad para que te rises un cadiño e tamén para que lembrases os ruidiños que fago cando pronuncio esa palabra...ou cando berro NUI!
Seguro que ainda andas no traballo, despois combinaremos para beber uns viños...embriaghados falarasme con acento porteño e eu direiche que semellas un Bonobo...pode incluso que na mesa da Tasca haxa alguén máis e que a través das súas bocas malvadas saian termos sexuais... que eu comezarei a facer propios... incluíndome como protagonista do chiste no que o oso sodomiza á muller nos montes de Santa Cristina. Pode incluso que modifique o meu lugar de vacacións e baixe ata Atocha. Bon...que merci, que sabes...o luns vin unha estrela fugaz que escribia no ceo: que le voy a hacer si el abuelo es gay.
28/05/08
Volvo á páxina do Colectivo Sacou e vexo a Manolo danzando con Inés...faltan as fotografías da viaxe ao Caurel onde o devandito ollaba con instinto pornográfico a unha rapaza coa que comemos e que era sobriña do homenaxeado. Manolo, Manolo...que andarias facendo por Paris. Olla...Manuel, que eu por Buenos Aires tamén fiquei coxa. E tiven de ir a un masaxista e todo.
Manolo fala das cidades que pensamos e eu vos conto que a través do meu pé fixen un percorrido a compás de tres por catro por Palermo. Un día fun xantar a un Mexicano e en vez de coller para o Leste apañei para o Oeste...mais pronto...que non vos cause malestar que polo camiño agarramos un taxi e xa no hotel descubrín que alí lle dan moitos significados á palabra matar e é máis...agora posúo un diccionario avanzado...Manolo anda aceitando los patines por Clichy, Ramón tiene un gran afrecho,Manuel es un bachicha y yo soy muy de la banana...aprendín que é unha calentura,un calentón,un camote, un cañazo, un canfinfle, una chinchera, currar, desafrecharse, unos kinotos, una persona metida, una percantina e un zurdo.
Canto aprendo, vedes?
27/05/08
Está pesada a vida esta semana. Prefiro perder vida a perder noites, é a conclusión á que chego despois de que doian as pernas e o peito. Falaba Artaud da aplicación de electricidade...eu aplico enerxía nas extremidades e non hai forma de movelas. Teño un piso para revivir, pero estou morta. Levo anos morrendo, soterroume o mar e como imaxe poética as redes apurábanme para o fondo. Non hai nada de poético nas correntes eléctricas...morrer é fácil. Eu apoiaría unha actuación na que concentrándome, como me concentro comendo peixe cocido, morrese.
A min enganáronme os padres franciscanos...non moito, pois despois de moitas catequeses adoecidas non conseguiron transmitirme a idea dun paraíso nin dun inferno. Cando abrín a boca para comulgar e vin que non me acontecía nada deixei de crer. Ata aí. Eu tiña unha fe cega en min, en deus, nunca na familia. Que pasou?
26/05/08
22/05/08
Levo anos tentando volver a Lisboa e non consego porque teño aberta a ferida. Levaba anos vendo a imaxe do Castelo de noite, eu muller que anda na noite, perreando de noite. E Guille vaise rir...eu sei...mais pronto... grazas pola imaxe, que así viaxo sen apañar o avión ou o convoio ou o autocarro desde Vigo. Eu moraba no Bairro Azul, á fronte dunha mercearía onde compraba todos os luns unha peza de pan de boroa, e requeixón e fruta e legumes, tamén cervexa. Sagres...eu gosto máis de Sagres. No rincón do meu lugar habia un bar rexentado por brasileiros no que ía a por tabaco...porque alá o tabaco tiña o mesmo prezo en calquer parte. E os brasilerios sempre se rían de min...pola forma na que pronunciaba Winston. Eu comecei a fumar tabaco rubio en Lisboa. Antes fumaba Ducados ou Cohiba...o Cohiba comeceino a fumar por Chus Pato...adoro o maso do Cohiba, tan elegante, tan marabilloso.
“…imaginen un cuarto como hay miles, con una ventana que sobre los sombreros de la gente, y los camiones y los automóviles, mira a otras ventanas…”A Room of One's Own---
"Habiendo interrogado al hombre y al pájaro y a los insectos (porque los peces, cuentan los hombres que para oírlos hablar han vivido años su soledad de verdes cavernas, nunca, nunca lo dicen, y tal vez lo saben por eso mismo), habiendo interrogado a todos ellos sin volvernos más sabios, sino más viejos y más fríos -porque ¿no hemos, acaso, implorado el don de aprisionar en un libro algo tan raro y tan extraño, que uno estuviera listo a jurar que era el sentido de la vida?- fuerza es retroceder y decir directamente al lector que espera, todo trémulo, escuchar qué cosa es la vida: ¡ay! no lo sabemos. " Orlando.
O noso proxecto non se vai poder chamar Maragota porque xa existe Maragota Producciones. Non é xusto...son a maior consumidora de Maragota cocida que coñezo. Fíxenlle un altar a ese peixe...gostaría de saber que capacidades de inxesta ten a persoa que ideou o nome para esa empresa. Mu...non é xusto. Non.
21/05/08
Eu pertenzo ao Colectivo Sacou. A Manolo, Manuel, Óscar,Xoán, Nacho e Ramón lle debo o que son. Esta fin de semana, o sábado concretamente, Manuel Lôpez Rodrigues foi recoller o Suso Vaamonde...que gañou con Antítese Nativa. Sirvan estas liñas para disculpar a miña ausencia...Manuel, Manuel o noso raposo na néboa.
Moncho e máis eu sempre nos imaxinamos ao animal amosando os dentiños, todo fodido, por non ver a estrada. Pronta a imaxinación para molestar... o Emperador e unha servidora.
20/05/08
"32 Flavors"
squint your eyes and look closer/
I'm not between you and your ambition/
I am a poster girl with no poster/
I am thirty-two flavors and then some/
and I'm beyond your peripheral vision/
so you might want to turn your head/
cause someday you're going to get hungry/
and eat most of the words you just said/
both my parents taught me about good will/
and I have done well by their names/
just the kindness I've lavished on strangers/
is more than I can explain/
still there's many who've turned out their porch lights/
just so I would think they were not home/
and hid in the dark of their windows/
til I'd passed and left them alone/
and god help you if you are an ugly girl/
course too pretty is also your doom/
cause everyone harbors a secret hatred/
for the prettiest girl in the room/
and god help you if you are a pheonix/
and you dare to rise up from the ash/
a thousand eyes will smolder with jealousy/
while you are just flying back/
I'm not trying to give my life meaning/
by demeaning you/
and I would like to state for the record/
I did everything that I could do/
I'm not saying that I'm a saint/
I just don't want to live that way/
no, I will never be a saint/
but I will always say/
squint your eyes and look closer/
I'm not between you and your ambition/
I am a poster girl with no poster/
I am thirty-two flavors and then some/
And I'm beyond your peripheral vision/
So you might want to turn your head/
Cause someday you might find you're starving/
and eating all of the words you said/
Los discursos que particularmente nos oprimen a todas nosotras y a todos nosotros, lesbianas, mujeres y homosexuales, son aquellos que dan por sentado que lo que funda una sociedad, cualquier sociedad, es la heterosexualidad. Esos discursos hablan de nosotras y de nosotros y presumen de estar diciendo la verdad en un terreno apolítico, como si hubiera alguna cosa significable capaz de escapar de lo político en este momento histórico y como si, en lo que a nosotras y nosotros concierne, pudieran existir signos sin significado político. Esos discursos de la heterosexualidad nos oprimen en el sentido de que nos impiden hablar a menos que hablemos en sus términos. Todo lo que los cuestiona es inmediatamente descalificado como elemental. Nuestro rechazo a las interpretaciones totalizadoras del psicoanálisis les hace decir a sus teóricos que despreciamos la dimensión simbólica. Esos discursos nos niegan toda posibilidad de crear nuestras propias categorías. Pero su acción más feroz es la tiranía inflexible que ejercen sobre nuestro ser mental y físico.
Cuando usamos el más que generalizador término ideología para designar a todos los discursos del grupo dominante, estamos relegando esos discursos al terreno de las ideas irreales y olvidamos así la violencia material (física) que ejercen directamente contra las personas oprimidas, una violencia que es producida tanto por los discursos abstractos y "científicos"; como por los de los medios.
Tradución de Alejandra Sardá. The Straight Mind.
19/05/08
Remordimientos para un cordero blanco:
no me puedo librar de ese ojo/
que mira desde el cuadro/
mis imperfecciones./
toda mi culpa de vivir/
y querer/
inventándome./
me estoy buscando/
y tengo miedo/
casi un miedo fanático/
de haber sido cómplice/
inacabada/
porque también sonreí cuando quería matar./
mis mentiras son sueños/
agua que no nadé/
y este vicio/
este vicio de mariposas/
un solo día volando sin cesar/
luego polvillo oscuro sobre las violetas./
perdóname ojo de mi cordero adolescente/
si en estos años te engañé/
y pude ser/
diferente./
17/05/08
Yo de niña quería ser el Conde Drácula...o Premio Nobel de Literatura. Nunca hablo ni escribo en castellano...en español como a mi me gusta llamarlo (un idioma estraño del que me desprendí con fuerza)...con todas las connotaciones políticas y negativas del término...pero el sábado me agarró recién despierta, con una copa de vino tirada en la mesa y mi vicio de fumadora compulsiva...he dormido poco y te tengo ganas. He decidido abandonar el esfuerzo ridículo que supone leerme en otra lengua para explicarte que no debiste marchar esa mañana, que mi cuello necesitaba más mordidas y ya casi, casi era Mina. Con dos agujeritos cerca de las venas...y afortunadamente sin ningún doctor Van Helsing que intentase solucionar ese problema.
16/05/08
Eu lembro que esa tarde era feliz...e me tiraches unha foto como querendo comerme. Mentras, entreabro a boca para pintarme co meu rosa favorito de Yves Saint Laurent... poñen un viño con textura láctea acima da mesa. Adoro ese viño.
Adoro ser presuntuosa e falar de marcas francesas e de viños reservas de Somontano que semellan leite.
Hoxe ando doente porque me faltas. Anxos vaime berrar por expoñer tanto a miña vida, porque alguén me pode deixar un libro imposible de atopar na porta da casa. Mais Anxos sabe que a quero e a admiro. Tamén sabe que non son nada boa. Wences diría que son culebra.
Ronroneo. Hai un libro galego que vou publicar en Buenos Aires, agora dirasme que ando con segredos. Si. Afirmo. Arrogantemente...como nena que quere engulir o mundo. Leo "La mujer zurda" de Handke, a muller escapa a través do cotiá, está soa. Leo a Jabès:
Nous ne pouvons avoir une image
de nous-mêmes.
En avons-nous une d'autrui?
Sans doute, mais nous ne savons, jamais, hélas, si elle est la bonne.
Voir, comme on dirait "au revoir" à un
étranger, en le regardant partir.
Ce qui passe éclaire le passage.
Ce qui demeure, l'annule.
Ouvre mon nom.
Ouvre le livre.
Le bonheur que l'on éprouve à aimer n'est pas, forcément, lié à un amour heureux. Il est besoin d'amour.
Teño vontade de amar (Non podemos ter unha imaxe de nós mesmos. Témola dos demais?. Sen dúbida, mais non sabemos, nunca, desgrazadamente, se é a correcta/ Ver, do mesmo xeito que decimos adeus a un estranxeiro, mirándoo partir. O que pasa alumea o paso. O que permanece, o anula/ Abre o meu nome. Abre o libro/A felicidade que sentimos ao amar non está, forzosamente, ligada a un amor feliz. É necesidade de amor).
Lembro que aí atrás falabamos de que na imaxe...ao mesmo tempo que entreabro a boca...entreabro as pernas. É a miña sede de libros, de letras, de imaxes, de saber que partillo un sentimento, de saber o que vai vir...do saber o que fixen, que foi importante (importante no sentido que eu lle dou á palabra).
Hoxe, día 16 de maio, xa pasou o meu aniversario. E os meus amigos insisten en celebralo...pero eu como boa nena caprichosa digo que eu xa tiven unha prenda insuperable en Buenos Aires. E sei que firo coas miñas palabras presuntuosas de resistencia, sin resisitir...pois eu non me resisto a nada...mais quero máis cadeaux como os desa cidade.
Quero unha nube de algodón. Quiero que me cojas. E que me fales cando volvo a cara perto da túa. Que non haxa un descanso e teña de erguerme sin durmir para o traballo. Quero leer sin pensar en ti...pois é o único momento meu, con PROPIEDADE. Quero bañarme apresurada para volver ao meu espazo e sentirme Huppert...sentirte voraz atrás e diante e ao lado e de pé e tirada nun rincón que xa non é rincón pois nel me sento cumpridamente. Quero cuartos de hotel que anulen as queixas e os renxidos. Quero que os meus amigos se rían de min cando lles poida contar que estou nunha etapa fálica...e sei que se van rir cando lean o que escribe unha editora fascista...doente pero fascista.
Doente venres desasosegante no que me faltas tanto que eu...tan...tan liberal...tan desprendida en posesións carnais...tan ilustrada...tan sin nunca pertencer a ninguén e ninguén me pertencer...non podo máis que explicarche o meu desexo... triste frustación.
(...)
Daría este viento del mar jigante por tu brusca respiración
oída en largas noches sin mezcla de olvido,
uniéndose a la atmósfera como el látigo a la piel del caballo.
Y por oirte orinar, en la oscuridad, en el fondo de la casa,
cuantas veces entregaría este coro de sombras que poseo,
y el ruido de espadas inutiles que se oye en mi alma, la paloma de sangre que está solitaria en mi frente
llamando cosas desaparecidas, seres desaparecidos,
substancias estrañamente inseparables y perdidas.
Pablo Neruda
Calcuta, 1928
Tango del Viudo. En: Itinerario de una amistad. Pablo Neruda. Héctor Eandi.
Editorial Corregidor.
15/05/08
Non tiña ningunha vontade de regresar. Agora só penso en ter un apartamento en Buenos Aires e vivir alí unha boa temporada. Cheguei ao aeroporto e caeu todo a choiva, todas as persoas e toda a suor na miña cara.
Cando volvo, recordo os motivos que outras veces empreguei para emigrar. Esquezo o que sinto nas cidades e despois bátenme as horas. Moléstanme.
Quero hoxe aprender, gravar... que desta vez non me queda outra que marchar. Non teño excusas para non facelo...ainda que noutro tempo tivese casa, traballo e compañeiro...e agora case que só carne. Este ano propoño apañar un avión que me deixe en Ezeiza.
11/05/08
Esta fotografía foi tirada o día 28 de maio de 1960 no cruce da Rúa Lima coa Avenida de Maio, en dirección ao Congreso da Nación (que non chegamos a albiscar ao fondo). Marcha da colectividade galega, desde a Praza do Congreso ata a Praza de maio en homenaxe á
República no 150 aniversario da Revolución de Maio.
| Pos | Equipo | PJ | Pts. |
 | |||
| 1 | Estudiantes | 13 | 27 |
| 2 | River | 13 | 27 |
| 3 | San Lorenzo | 13 | 27 |
| 4 | Boca | 13 | 26 |
| 5 | Vélez | 13 | 24 |
| 6 | Independiente | 13 | 23 |
| 7 | Arsenal | 14 | 21 |
| 8 | Newell`s | 13 | 21 |
| 9 | Rosario Central | 13 | 19 |
| 10 | Banfield | 14 | 18 |
| Fecha 14 | Resultados | ||
| ||
 Arsenal |
| |
 Tigre |
| |
| ||
 Gimnasia (J) |
| |
 Colón |
| |
| ||
 Banfield |
| |
 Olimpo |
| |
| ||
 San Martín (SJ) |
| |
 Lanús |
| |
| ||
 Vélez |
| |
 Rosario Central |
| |
| ||
 Racing | | |
 Argentinos | | |
| ||
 Estudiantes | | |
 Boca | | |
| ||
 River | | |
 Gimnasia | | |
| ||
 San Lorenzo | | |
 Independiente | | |
| ||
 Newell`s | | |
 Huracán | ||
Subscrever:
Mensagens (Atom)