Non se adiantan as eleccións.

El sargento canuto tamén é unha obra peruana e se buscas en google canuto aparecerá: Tengo sexo con canuto mi perro. A páxina na que sae chámase entorno médico e o comentario a esta pregunta é o seguinte:MIRA LO Q T PUEDO DECIR ES NO ES BUENO LO Q ESTAS ASIENDO PORQ ES VERGONZOSO LO Q HACES, DA VERGUENZA AGENA MEJOR DEBERIAS ESPERAR A UN CHICO.

Chico...canuto...ter un bo canuto...pastor alemán?

Onte en Buenos Aires caeu a tormenta de Santa Rosa. Trebón que anuncia a chegada da primavera. Aquí tamén temos un calor húmido doente. Onte en Air Galicia trataron o tema do Galigal. Rin na cama, rin moito...tamén rin con Tajares y Esteso...co de incinérame el cilindrín...canción popular: Chico estás canuto con ese nicky marrón, vamos a echar unos palos en el campo de golf....incinérame el cilindrín...esto cun marcado ritmo peruano. Debe ser a tormenta.

Eu vin eses mesmos tres puntos nalgunha parte, ao sur das cousas que queres. Puntos que son lágrimas...pero eran e son os mesmos tres puntos.

Para as persoas interesadas hoxe toca en Noia a orquestra Sintonía de Vigo. Sei que aos fans das orquestras lles dou noxo por ser a típica tocapelotas á que lle molesta o ruído e as aglomeracións de novos ricos (vidos a menos). Só teño un bo recordo de dúas actuacións: Primeiro- na alameda de Noia, cun saxofonista parecido a Leoncio e unha cubana sudando por la entrepierna. Segundo- nas Pardiñas, orquesta Los Españoles, a cantante cuatro por cuatro cun vestido de lentejuelas blanco cun rombo xigante vermello no medio do seu peito, da súa pube, das súas costelas, da súa barriga. Xigante...e eu tan pequena.

Deixa que marche agosto, que xa está ben. Tanta festa, tanta xente...e eu que non pertenzo.

Nas festas a miña avoa prepara os callos. Este ano penso que os vai facer o domingo para que queden listos para o luns. Sei que é o mito ao que todo o mundo recurre, mais os callos están mellor ao día seguinte. Callos, empanada de raxo, empanada de sardiña aberta...nun agosto esquisito na temperatura. Amais diso...e non menos importante: o ripote das festas. A rosca co café...no pequeno almoço. Mmmmmm...

Buscar unha heladera con freezer non é cousa doada. Non. Tampouco buscar un lavarroupa ou un colchón.

Estiven desumbilicada despois de parir. Espertei chorando. Logo, camiñei por unha rúa na que había farmacias e bares (na que era a nai negra que liada cun branco perde á súa filla polos favores alleos). Eu, agora, mírome en ti. Non porque teñamos un espacio, non porque teñamos unha illa na que hai un buraco de vermes, que nos impide atoparnos...só temos a parede escrita. Eu quérote.

Este martes pasado, 0 12, Xosé Tomás presentou no Salón do Cómic da Coruña o seu libro Tolos. Con prólogo de Miguelanxo Prado.

Superheroes que esperan nas estacións entre as sombras. Con bo humor, con mal humor. Atopan a unha nena coas bragas quentes, sempre hai unha nena coas bragas quentes á altura dos xoellos...o peso dunhas vacacións, o peso do corpo dun can (olla, que non gosta de que o can suba á cama)...nas estacións de trens, nos aeroportos (porque cando voamos hai que avisar para que a xente suba aos convoios co tempo suficiente para comer unha milanesa con maionesa). Os superheroes nunca existiron para salvarme. Eu son unha marxinada. Hai trinta anos enclaustraríanme nun psiquiátrico para electrocutarme, si...para darme correntes. (Eu prefiro un home-muller, con boca de concha). Reviso os meus arquivos, ando a traballar de noite...de cando en vez poño Ciudadano Kane, movo os libros para unha parte da mesa e non me quero erguer pola mañá. Costa moito. Son unha enferma...penso en que son unha enferma acompañada mais repito que non quero superheroes, quero un home-muller sensible e con menos problemas mentais dos que eu teño. Na casa dos meus pais nunca puiden disfrutar dun cuarto propio. Dun cuarto onde poder levar aos amigos, ás amantes...iso impedía que coñecesen á miña nai e que acabasen gostando dela. Porque miña nai é hospitalaria e ainda que non me leva xelados nin bombóns ao cuarto, si me coida con camomilas. Nunha destas, mentras pasaba unha das miñas estadías en el lecho de muerte percibiu que gardaba os tickets do metro de Lisboa. Eran cartóns pequenos, cunha franxa prateada, destintados...perguntoume...para que gardas iso...dixen...por se teño que baixar ao andén a recoller a memoria.

Conta unha lenda de Santa Comba que sempre nos empeñamos en foder co porco unha vez que está morto. Non sabendo se isto se debe ás claras tendencias zoofílicas que hai tanto na Galiza como en Buenos Aires...apostillo...que este venres tiven unha voda. Casou meu primo Alberto. Comín por cinco persoas e volvín derrotada perto das cinco da mañá...caio na cama e falamos por teléfono...Rosebud...o único que fai falta para ser feliz é ter un aparello comunicador.

Penso nas palabras que miro ou leo. Penso en emigrar a Buenos Aires. Bon...nos últimos meses todo xira en torno ao lume bonaerense. No amor e en amar. Digo que teño unha cama grande e síntoo entrar pola noite a poñer as súas pernas e os seus brazos sobre o meu peito direito ou sobre a miña espalda. Séntome nas súas pernas e fico a durmir e ronco. Digo que amo, que como boa trastornada, indago en vidas -FDté-, investigo para facerme dano. Sei por onde andaches unhas semanas antes de que nos coñeceramos, con quen, a quen lle dicias que traballase, que che roubara un beixo no cinema...ás escuras. Pero entras na miña cama. Sento ao sol na horta da casa antes de tomar a sobremesa, deitándome nas baldosas absorvo un cadiño de calor e recupero a vida plaquetaria. As plaquetas teñen o meu medo, todo. Eu teño moito medo á dor porque nunca descansa, nunca se deita ao sol.

Creo que temos unha casa, en menos de catro meses atopei a miña casa. Os teus brazos deseñando un peito partido que finxe un poema acuático.

Hai, hoxe, ao pé do traballo tres ovellas sen leite, un can ouveando, un can de raza loba. E hai unha semana e dous días que ando doente.

Tu m’hai guardato dentro // nell’oscurità delle viscere: // nessuno ha la mia disperazione / nel suo cuore. // Sono un uomo solo, / un solo inferno.

Non volvo a ser unha enferma soa.

Esta semana chega o frío. E non vai haber cuberta nin casaco que me poida gorecer. Pero que cama grande que teño...

Quería procurar unha palabra de mostra. Monstra. Hidra. Voume daquí, voume, voume, voume. Non quero pasar máis dunha hora. Voume xa. Voume nun mes. Voume. E voume.

A ausencia é un estado constante inconstante febril deses de suar na cama e poñerme mala.A ausencia dunha desconfiada. Que pasaba cando nos despediamos nos aeroportos? Que moito chorabas, que moito me querías...que logo colles as pernas e vives na casa con outra. Eu non quero estar soia, desconfiada. Odio que me fervan os ollos, camiñar por Noia soia despois de vir do aeroporto. Onte metinme na cama e suei, suei, penso que tiven febre. Eu non quero estar soa digo, suicida. O amor non dura tres anos, creo que o Trapeiro pagou esa investigación para acadar máis convites. O amor dura unha vida e logo chega con outra. Iria, desconfiada e suicida. Bastante puta, por certo. Chora e cree que está doente.